Martı Yüzlü

[tenekecezve]

Deniz kıyısında bir martıyla konuşurken görüyormuş dostlarım beni sürekli

bir kaptanım çünkü kağıt gemilerden emekli

Gülemedim ki hiç hasta yatağının başucunda, haberi bu yüzden yoktur annemin sol yanağımdaki gamzeden

komidinin üzerindeki ilaçların sayıları arttıkça kutularından yaptığım gökdelenin uzamasına sevinirdim en çok

ve bilmezdim annemin yaşantısındaki renkliliğin yalnızca raflara dizili kavanozların içindeki reçeller olduğunu

Bilerek mi yanına almadın giderken, başının yastıkta bıraktığı çukuru

güveniyordun oysa ben sevgimize vapur iskelesi yada tren istasyonunda ki saatin doğruluğu kadar

beni senin gibi birde annem terketmişti ki göbeğimde durur onun yokluğundan bana kalan çukur.

Sıralanmış saksılar vardı limana bakan penceremizin önünde ve çiçekler arkasında ekmek kırıntıları sepen martı yüzlü bir anne.

Terasta toplanan kadınlar limandaki beyaz geminin ışıkları yanınca, dedikodusunu yapmayı unuturlardı tam o saatlerde sokaktan geçen yazlık sinemadaki biletçi kızın.

Annesinin dizlerinin dibinden hiç ayrılmayan uslu bir çocuk gibidir limandaki deniz, ama sokağa çıkıp dalga olmak geçer yüreğinden.

hiçbir bardakta dudak payı bırakmadınız bana, bir kaşık sesini bile çok gördünüz şekersiz içerek çaylarınızı

İki çoçuk rahatlıkla oturduğumuz kapının eşiğine kendi başıma zor sığıyorum bugün, büyüdükçe insan yalnız mı kalıyor ne?

Kabuğunu koparmadan ne bir elmayı soyabildim, nede iyileştirebildim bir yaramı; ama karşıma çıkınca kızmadım hiç elma kurduna,

bendim çünkü bıçağı saplayan onun yurduna.

Büyüklerle ben yapamıyorum çocuklarsa almıyor beni oyunlarına, devlet dairesinde yangından kurtarılamayacak sıkışmış bir çekmece gibiyim açılamıyorum sana

Kardeşiyle sokaklarda hep bir örnek giydirilen, sen nasıl sevmezsin eşitliği, yürürken düşen çoraplarını aynı hızaya getirmek için annen değilmiydi önünde diz çöken?

Yol kenarlarındaki yağmur mazgallarını kumbara sanıp harçlığımı atardım, bu yüzden en çok denizden alacaklıyım.

Sunay Akın