Erol Günaydın karı koca tiyatrocuları kızdırdı

[mavikiz]

Türk tiyatrosunun büyük ustası Erol Günaydın bir taraftan sessiz sakin mesleğini icra ederken, diğer taraftan da “İki Kalas Bir Heves” kitabının heyecanını yaşıyor. Tiyatronun dev çınarı kitapta öyle şeylerden bahsediyor ki şaşırmamak mümkün değil.

Türk tiyatrosunun çınarlarından biri olan Erol Günaydın, oyunculuğuyla gençlere taş çıkartmaya devam ediyor. Tiyatro ile başlayan mesleki yolculuğu farklı geçerek sinemaya, oradan da televizyona kadar ulaşan sanatçıya hâlâ yapımcılardan teklif yağıyor. O, 74 yaşına rağmen pür hız sanatını icraya devam ederken gazeteci Emine Algan, Günaydın ile yaptığı uzun söyleşiyi kitaplaştırdı. Kitap “İki kalas, bir hevesle geçiverdi yıllarım.” diyen sanatçının hayatından sayfalara sığdırmaya çalıştığı kesitlerden ibaret.

Tiyatronun pek çok önemli oyuncusuyla da aynı sahneyi ve aynı kaderi paylaşan Günaydın’ın pişmanlıkları, acıları, hayretleri, ilk günahları, sevinçleri, heyecanları, ailesi, arkadaşları, dostları kendi ağzından yer alıyor kitapta. Günaydın, bazen Ayı Yogi sesiyle kulaklarımızda, Nasrettin Hoca’yla Akşehir’de, meddahıyla Ramazan aylarında, kocakarı tiplemeleriyle sahnelerde önemli yer etti. Yani küçük rollerin büyük oyuncusudur o. Geçtiğimiz aylarda mesleğindeki 50 yılı geride bırakan Erol Günaydın “Bizim meslekte ne jübile ne de emeklilik var. Yatakta bile olsa rol yaparım.” diyecek kadar da çok seviyor mesleğini. İşte size İş Bankası Yayınları’ndan çıkan “İki Kalas Bir Heves” kitabından sizin için seçtiğimiz çarpıcı anekdotlar.

Hiç kimse Kenterler’i ve Gökçerler’i eleştiremez

Cüneyt Gökçer, Devlet Tiyatrosu’nun başıydı. Kenterler de öyleydi. Herkes onları metheder, onlar baş tacıdır, şudur, budur. Herkesi tartıştılar; ama hakikaten onlar hakkında kimse bir şey diyemedi, tartışamadı. Ve yıllarca Gökçer idare etti. Ama her şeye rağmen tartışılmaz bir şekilde severim, ikisini de yani… Hâlâ da Yıldız için eleştiri yapılmaz. Halbuki daima eleştiri yapılacak yanları vardı. İşte artık onu duayen olarak kabul ettikleri için kimse ses çıkarmadı. Ama ben Cüneyt’i daha çok severim. İyi tiyatrocu oldukları için severim.

Yıldız Kenter, tiyatrosundan kovdu beni

Yılmaz Güney’le film çevireceğim, aynı gün Kenterler’de oyun var. Dedim ki, “Yıldız Hanım benim böyle bir filmim var. Mustafa bu gece benim yerime onlarsa ben de gider çeker, öbür gün gelirim.” “Hayır öyle şey olmaz, ya sinemaya gidersin, yahut tiyatroya.” dedi. “Gittin mi de bir daha geri gelme!” dedi. Öyle mi! “Allaha ısmarladık” dedim.

Demirel’in kürsüsünde Neriman Köksal rüyası

Komünist bir arkadaşım vardı Atilla Tokatlı. Mahkumiyetini affettirmek için Demirel’e çıktım. “Demirel toplantıda, sen şuraya otur.” deyip içeri aldılar. Demirel’in kürsüsünü bana verdiler. Ben koltuğa oturdum, bir uykuya daldım. Neriman Köksal’ı rüyamda gördüm. Dedim herhalde burada uyuyan bunları görüyor, memleketi unutuyor.

‘Çelenk göndermeyin’ ilanı

Muhsin Ertuğrul 50 bin lira yüzünden krize girdi. Parayı nereden toparlayacağım diye düşünürken sıkıntıdan spazm geçirdi ve öldü kaldı. Gitti zavallıcık. Cenazesinde bir baktım camide her yer çelenk, bir milyonluk çelenk var. Sonra Hasan Pulur’a yazdım, ilan verdik. “Sayın vatandaşlar, biz de sanatçıyız. Yarın bir gün ölürsek, çelenk göndermeyin de parasını peşinen şu bankaya yatırın.” diye. Hasan bunu yazdı, hiç unutmam.

Karı-koca tiyatrolarında garnitür olduk

Hep karı-koca tiyatroları kurdular, yanlarında ucuza çalıştırabilecekleri adamları aldılar. Ne oldu o tiyatrolar? Hepsi birer birer bu yüzden kapandı bitti… Yanlarındaki adama 3 lira veriyorlar, kendileri 13 lira alıyor. Hâlbuki emek aynı. Bu yüzden söndü tiyatrolar. İstanbul’da tiyatroların bitmesi, tiyatrocular yüzünden. Herkes birbirini kolluyor; ama doğrusu budur. Hatta tiyatrolarda patron yemeği başka, oyuncu yemeği başkaydı. Bunlar çok kötü ve acı şeyler. Ben aile tiyatrolarına karşıyım zaten. İlla karı-koca kendilerine rol bulacaklar, sizi de etrafında garnitür olarak işte biraz kabak, biraz bezelye, biraz havuç yanında eti onlar tabakta keserlerken, sen de bezelye olarak yuvarlanıp duracaksın oralarda. Tiyatrolarımız böyleydi.

Kavga dövüş sahneleri gerçekçiydi

Çok insanlar gitti kazayla. Çünkü o zamanlar teknoloji bu kadar iyi değildi. Üç otuz paraya film çekiyoruz. Herkes kendini atıyor, vuruyor. Kavga dövüş sahnelerinden bir koyuyor, adamın ağzı burnu dağılıyor. Herkes yüreğini koymuş ortaya. Herkesin kolu bacağı kırık. Attan düşenler, değnekle gezenler. O zamanlar sinemadaki kavga sahnelerinden sonra 4-5 yaralı çıkardı filmden. Ben de bir çekimde dörtnala giden bir attan attım kendimi tarlanın ortasına, boynum kaydı. Yıllar sonra omurilik ameliyatı oldum. Çünkü felç oluyordum, yürüyemedim.

Kalitesine bakmadan filmlerde oynamaya mecburdum

70’lerin başında tiyatro bitmeye başladı. Bir şey kazanamıyorduk. İki tiyatroda çalışıyordum; ama evi geçindiremiyordum. Çocuklarım var, okuyorlar, yetiştiremiyorum hiçbir şeyi. Sonra seks furyası bitince videolar başladı. Videolar kolay, bir haftada bir video film. Mecburdum, kalitesine bakmadan çekiyorduk, idare edip gidiyorduk.

Cem Yılmaz bu işleri iyi yapıyor; ama…

Cem Yılmaz’ı izledim, çok da beğendim, gayet güzeldi. İlk çıktığı zaman seyrettim, zaten zannediyorum ki ilk meddahı da Cem Yılmaz benden izledi. Cem Yılmaz biliyor bu işi; ama başka taraflarda dolaşıyor. Hâlbuki çok daha güzel şeyler yapabilir, çok yetenekli çünkü.

Kavuk meğer takkeymiş!

Bizim ne geleneğimizde ne de tiyatromuzda kavuk devredilir filan diye bir şey var. Uydurma bunlar. Çırak ustasının yanında yetişir, peştemal bağlarlar. Ama kendi kafasındaki kavuğu çıkarıp vermez usta. Mezara kadar gider onunla. Hiç kimse başkasının kavuğuyla iş yapmak istemez. Böyle bir âdet bizde yoktur. Münir o zaman Kanlı Nigar’da güzel bir oyun çıkarmıştı. Dümbüllü’yü çağırdılar, o da Hasan Efendi’den kalan takkeyi armağan etti. Kavuk filan yok.

Gazinoda patlıcanları Kalaşnikof sanıyordum

Anarşinin en yoğun olduğu zamanlar Muazzez Abacı bizde assolist. (Maksim Gazinosu) Hasan Heybetli de onun sevgilisi. O da gangster, en hızlı olduğu zamanlar. Ben sahneye çıktığım zaman masadaki yemekleri bile Kalaşnikof zannediyordum. Patlıcanları, karnıyarıkları öyle görüyordum. Her an bir şeyler olacak patlayacak, sanıyordum, korkudan oynayamıyordum. Çünkü gazinonun bütün adamları silahlı.

Jübile yapmadım, yattığım yerden oynarım

Sanatta 50. yılımı kutladım, doğum günüm gibi. Ben futbolcu değilim ki göbeğim çıktı da koşamıyorum, işi bırakıyorum! Evelallah oturduğum yerde de oynarım, yattığım yerde de oynarım, ölü rolü de oynarım. Jübile yapılmaz bu meslekte. Ama Türk milletine bak ki bunu anlamamışlar, aktörleri emekli ediyorlar.

(Zaman Cumartesi)

--------------------------------------------------------------------------------

TEPKİLER

Karı-koca tiyatrocular ne dedi?

--------------------------------------------------------------------------------

Saçma bir düşünce

Bu özel tiyatrolara atılan utanç verici bir lekedir. Ne yani izleyici oyuna bakmadan önce aile tiyatrosu olup olmadığına mı bakıyor? Erol bence resmen saçmalamış.

Nejat Uygur

--------------------------------------------------------------------------------

Her meslekte olabilir

Erol Abi’nin bu konudaki görüşlerine katılmıyorum. İşte karı-koca işbirliği her meslek grubunda olabilir. İnsanları bu şekilde suçlamayı kesinlikle kabul edemiyorum.

Oya Başar

--------------------------------------------------------------------------------

Sorun ekonomik

Bizim Gönül’le birlikte kurduğumuz tiyatro 46 yaşındadır ve rüştünü ispat etmiştir. Tiyatro bence ekonomik sorunlar nedeniyle sıkıntı yaşıyor.

Gazanfer Özcan

--------------------------------------------------------------------------------

Öyle şeyler eskidendi

Ferhan Şensoy’la tiyatro yaparken ne dizi, ne film hiç bir şey kabul etmedim. Erol Abi’nin söyledikleri doğrudur ama o daha ziyade eski dönemlerden bahsediyor.

Derya Baykal

(Vatan)

[tabele]

Evet bu yazıyı geçen okudum. Güldüm birazcık. Demekki kesin evlenmek istiyorsanız bir tiyatro kuracaksınız.