Þimdi O Tahta da Yok

[ConFiDant]

Ýstanbul’un fýrtýnalý günlerinden biriydi. Arifler sultaný Aziz Mahmud Hüdayi Hazretleri deniz kenarýna gelip müridlerinden biriyle sandala atladý. Sandal sularýn üzerinde bir kuðu gibi kayýyordu. Denizin tam ortasýna geldiklerinde müthiþ bir fýrtýna koptu. Dað misali dalgalar sandalý bir yaprak gibi oradan oraya savuruyorlardý. Derviþin yüzünde tek damla kan kalmadý. Korku ve telaþla sandalýn tahtalarýna sýkýca tutundu.

Yüce þeyh, onun haline tebessümle bakýyordu:

-Ne o derviþ Mehmed, dedi, görüyorum ki, fýrtýnadan endiþe ediyor, dalgalar sandala vurdukça küpeþteyi yakalýyorsun!

Derviþ Mehmed’in dudaklarý korkudan birbirine vuruyor, can dudaðýnda düðüm oluyordu:

-Ah diyordu, hakk-ý âliniz var. Fakat taktir buyurulur ki, ölümle aramýzda incecik bir tahta parçasý kaldý.

Hüdaî Hazretleri denizin mavi sularýna derin nazarlarla baktý. Az sonra Ýstanbul’a geçip karaya ayak basýnca derviþ Mehmed’in omuzuna elini koydu ve dedi:

-Ey derviþ Mehmeed! Görüyor musun, ölümle aramýzda artýk o ince tahta parçasý da kalmadý!..

Birden derviþ Mehmed’in gözleri yaþlarla doldu:

-Ey temiz canlarýn Pirî, dedi, evet þimdi o tahta da yok.

Ölümden korkmak deðil, ona hazýr olmamaktan kormak lazýmdýr. Çünkü siz kaçsanýz o yakalar.Göklere taht kursanýz yine size eriþir ve sizi bu dünyadan koparýr alýr.